امنیت عامل های سیار

عامل های سیار الگوی محاسباتی جدیدی محسوب می شوند که قابلیت هایی نظیر هوشمندی، خودمختاری و تعامل با محیط اطراف خود را داشته و قادر هستند برای رسیدن به اهداف تعیین شده برای آنها، به صورت خودمختار از محیطی به محیط دیگر مهاجرت نمایند. از مهمترین مزایای این عامل ها می-توان به هوشمندی، کاهش ترافیک شبکه و دسترسی محلی به داده ها اشاره کرد که نسبت به الگوهای محاسباتی دیگر مانند مدل مشتری/خدمتگزار و کد درخواستی برتری دارد. به دلیل قرار گرفتن این عامل-ها در محیط های ناشناخته و غیرقابل پیش بینی، در معرض تهدیدات جدی از جانب میزبان ها و موجودیت-های دیگر قرار می گیرند. به همین جهت امنیت عامل های سیار مهمترین چالشی است که از گسترش و کاربرد واقعی آنها جلوگیری کرده است. در این پایان نامه، روش امنیتی جدیدی ارائه می شود که هدف آن پیشگیری از مهاجرت عامل ها به میزبان های مخرب و اجرای سریعتر آنها توسط میزبان ها می باشد. برای این منظور از یک طرف ثالث معتمد برای نظارت بر سیستم و شناسایی میزبان های مخرب با روش امتیازدهی به آنها استفاده شده است. معیار امتیاز داده شده به هر میزبان، مدت زمان اجرای عامل ها و نتایج اجرای آنها است. مزیت اعمال مدت زمان اجرای عامل در سطح امنیتی میزبان ها این است که باعث ایجاد رقابتی بین میزبان ها برای اجرای سریعتر عامل ها می شود که در تجارت الکترونیکی اهمیت بالایی دارد. مقدار جریمه و پاداش میزبان ها برای اجراهای مخرب یا سالم، توسط پارامتری مشخص می شود که تاثیر سابقه میزبان ها و یا اجراهای اخیر را در سطح امنیتی آنها مشخص می کند. نتایج بدست آمده نشان می دهند که در صورت تغییر رفتار میزبان ها، این تغییر رفتار منجر به تغییر سطح امنیتی آنها شده و تعداد عامل های مهاجرت کرده به آنها نیز متناسب با سطح امنیتی هر میزبانی تغییر خواهد کرد.